Ayrılığın Nankör Esintisi

Evet bu yaziyi sabah saat 7 sularinda yaziyorum. Yazacaklarimin ne bilimle ne sanatla alakasi var.

Ayrilik garip bi olay. Herseyi paylastiginiz herseyi yaptiginiz o insanla ertesi gun yan yana gecerken yuzyuze dahi bakmiyorsunuz. Iste o zaman fark ediyorsunuz ayriligin o nankor esintisini. Saclarinizdan cigerinize kadar vuruyoz o sogukluk. Elinizden gelen hicbir sey olmuyor. Insanin canini da en cok o sıkıyor. Zaman geçiyor gunler haftalar aylar. Belki hala o ufak esintinin kalbinizi usuttugunu hala hissediyosunuz. Icinizde en ufak umut kirintisi bile kalmiyor ama hala caniniz aciyor. Peki neden?

Belki kendinizi sevilmeye deger gormediginizdendir. Belki soylenenleri yediremiyosunuzdur sevdiginiz kisiye. Benim sevdigim insan boyle birisi degil dedikce oyle birisi oldugunu bir ogretmenin kucuk cocuklara dikte ettigi gibi hayat da dikte ettiriyor size. Bu noktada durumu hala kabullenmemek en cok caninizi yakan sey oluyor. Belki de aldatilma duygusudur hosunuza gitmeyen. Evet aldatilma fiziki bir aldatilma degil hemen aciklayayim anlatmak istedigimi. O guzel/yakisikli sevdiceginizin "Seni çok seviyorum" demesinin bir aldatma oldugunu anliyosunuz. Seven insan boyle yapar mi?

Son gunlerde garip yerlerden cok duydugum su sozle noktalandirmak istiyorum yazimi. Bu soz yazmadigim yazip da cok sildigim seyleri de anlatiyor.

"HERKES SEVDİĞİ KADAR ÜZÜLÜR."

~İrfan